Jij wilde avontuur? Dan krijg je avontuur!
Blijf op de hoogte en volg Judith
28 November 2017 | Tanzania, Arusha
Jij wilde avontuur? Dan krijg je avontuur!
Hello Nederland,
Niet afhaken bij deze blog, want er is van alles spannends te lezen. Mijn titel zegt al wel een beetje over hoe deze afgelopen 1,5 week is verlopen… Maar eerst even beginnen bij waar ik in mijn laatste blog was geëindigd.
Op 21 november was het bijna 30 graden en heb ik samen met Laura, Nikki, Claire en Amber een kerstfilm gekeken… gewoon om alvast in de sfeer te komen. Daarna aten we hutspot, het voelde dus wel een beetje alsof we in Nederland waren, haha. Verder heb ik ook deze week een Nederlandse kroket gehad, op het werk van Ayla & Chantal. Ohhh en deze smaakte goed!
Toen was het alweer 23 november: mijn verjaardag! 21 jaar alweer! Ik had een lief kaartje in mijn koffer, die ik dan ook vandaag mocht openmaken. Ik voelde me dus gelijk al een beetje jarig. Alhoewel het wel gek is, in een ander land, een warm land en ook nog eens met andere mensen om je heen. Normaal werken Laura en ik thuis op donderdag, maar daar hadden we niet zoveel zin in deze dag en daarom zijn we naar kantoor gegaan. Eerst hebben we even taart gehaald en toen we aan kwamen lopen werd er voor me gezongen en hingen er overal slingers. Echt super leuk! Van werken deze dag kwam niet zoveel. Het was thee drinken, een uurtje daarna koffie drinken met gebak, weer even daarna lunchen en ’s middags heb ik nog even met het thuisfront geskyped. Daar zaten ze dan hoor: papa, mama, Anouk en Tessa. Speciaal voor mij, allemaal samen gekomen en ze hadden zelfs feesthoedjes en toeters! Te grappig. De ‘werk’dag was dus ook zo voorbij. Toen ik thuis kwam gingen we alweer uiteten met z’n allen. Ik wilde het liever op deze manier vieren dan thuis, dus we gingen met 17 mensen uit huis hier naar een restaurantje in de buurt! Ik kreeg een verjaardagskroontje op, er werd voor me gezongen en het personeel bracht me zelfs nog een lekker toetje. Een erg geslaagde dag & avond dus!
De volgende dag begon het avontuur als wat ik avontuur kon noemen: de safari. Samen met Amber, Ayla en Chantal zou ik naar Serengeti National Park gaan en naar de Ngorongoro Crater. De voorbereidingen gingen helaas niet zoals gehoopt. Een dag van te voren wisten we nog steeds niet waar we aan toe waren, hoelaat we zouden gaan vertrekken en al met al dus niet zo veel. Het geld dat was betaald voor de safari was op de een of andere manier weggesluisd door de bank of iets dergelijks. Heel vaag allemaal maar we moesten in ieder geval 8.45 uur klaar staan, helaas 3 uur later dan gepland. Toen we vertrokken moesten we nog even naar de bank, denkende dat dit wel snel geregeld zou zijn. Maar helaas…dat was niet het geval. Om 9 uur stonden we nog bij de bank, om 11 uur nog steeds. Toen we wegreden moest er nog getankt worden en zei de gids/chauffeur ook opeens dat er iets mis was met zijn voorbanden. Dus deze moesten ook nog even vervangen worden. Wat eerst dus was aangegeven als om 6 uur vertrekken, werd nu 12 uur. Zoals al bijna geraden kan worden: halve safari dag dus voorbij, ook omdat Serengeti National Park wel zeker 6 uur rijden is. Maar we reden dus weg vanaf het tankstation, met het idee dat alles weer goed was aan de auto. Helaas was dat niet het geval. Toen we 60? Of zelfs minder reden? Ging het helemaal mis. Het stuur trilde, de spiegels trilden, wij trilden, kortom alles. We schrokken ons dood en hadden het gevoel dat de wielen eraf vlogen. En als hij de macht over het stuur was verloren, dan lagen we aan de andere kant van de weg. Maar gelukkig was dat niet zo. We baalden echt heel erg want we hebben toen gedacht: breng ons maar weer terug naar huis, de ochtend had al zoveel tegenslagen en we zagen het ook niet echt meer zitten op een gegeven moment met deze auto. We stopten bij elk tankstation/garage die we tegenkwamen en keken daar of de auto gemaakt kon worden. Dit was helaas niet het geval. Maar we reden vrolijk door…
We reden door de Ngorongoro heen, op weg naar Serengeti. De Ngorongoro is een conservation area, wat betekent dat wild en mensen hier samen in hetzelfde gebied leven. Dit is dan ook het verschil met een nationaal park, zoals Serengeti (waar alleen maar dieren zijn). #feitjevandedag. Omdat mens en dier hier dus ook door elkaar heen leefde, was dit erg mooi om te zien. Maasai dorpjes, gevolgd door kuddes zebra’s, gnoes en giraffen. Dit maakte de dag allemaal weer een beetje goed! Zodra we de gate van de Ngorongoro binnen reden, zagen we namelijk al een olifant binnen 5 minuten. En dan was de andere olifant die ik eerder zag reusachtig… maar deze. Die slagtanden waren echt mega.. ik vergat ook gelijk alles van de ochtend. Ook reed de hobbelige zandweg wel oke met de auto, want nu kon de auto niet uit balans gehaald worden. Dus we reden daar en zagen het ene mooie, na het andere mooie voorbij komen. Bergen en prachtig landschap, met een paar hutjes, maar dus ook veel wild. De eerste zebra was zo bijzonder om te zien. Ik werd gewoon uitgelachen door de gids dat ik wilde stoppen voor een foto! Achteraf gezien kwamen we er miljoenen tegen, maar de eerste was toch echt speciaal.
Toen rond half 5 kwamen we aan bij een rivier. De gids zei opeens: ‘oh oh, we have a problem’. En we dachten gelijk: ‘ahhh nee…niet weer’. De brug van de rivier was namelijk overstroomd. De hele brug was niet eens meer te zien haha. We moesten dus ‘even’ wachten tot het water van de rivier zou weglopen. En ‘even’ is een heel breed begrip hier in Afrika. We waren de eerste die aankwamen bij de rivier, maar een voor een volgde er steeds meer auto’s achter ons in de rij. Alle gidsen waren samen met stokken in het water aan het kijken naar hoe diep het was, maar veel meer gebeurde er ook eigenlijk niet. Iedere safariauto had namelijk gasten bij zich, dus zij konden ook niet proberen de overkant te halen in verband met de veiligheid. Gelukkig wilde een lokaal iemand het na twee uur proberen. Hij was namelijk wel alleen. Gelukkig dat het goed ging. Dus hup --> nu moesten wij ook maar meteen! Ramen open, voor als we zouden vallen en er dan nog uit konden, nog een keer zeggen tegen elkaar dat het leuk was elkaar gekend te hebben…en voor ik het wist waren we de brug over. Gelukkig maar. Mijn hart had al een paar keer deze dag laten merken dat die er zeker nog zat.
Maar het ene probleem was nog maar net verholpen, of het andere begon alweer. Het zou namelijk een halfuur daarna donker worden en we moesten nog 4 uur rijden. En zoals ik al vaker heb gezegd; beter vermijdt je het rijden in het donker want als het donker is, is het ook echt pikkedonker. Dus het werd ook een night game drive. We zagen de zon ondergaan en om 19.30 uur waren we bij de gate van Serengeti National Park. Alles ging gelukkig goed in de tussentijd. Overdag hebben we veel ‘bushpies’ gedaan, naast de auto. Maar hier konden we naar een echte wc. Het enige was dat we voorzichtig moesten zijn, goed om ons heen moesten kijken, bij elkaar moesten blijven en vooral: goed om je heen moest schijnen om te kijken of je geen leeuwen of andere beesten zag. Ach, kleinigheidje toch? Half rennend, hebben we het weer gered.
We reden nog maar net het park in en we kregen al fijne informatie: ‘we zijn op dit moment in het hol/thuis van de leeuwen’. Ah oke….wat dus super gaaf klinkt, was het al snel niet meer. De hyena’s liepen naast de auto, de zebra’s en gnoes staken allemaal over. Gaaf om te zien, totdat de (steeds meer rammelende) auto, opeens een piepend, krakend en kapotachtig geluid maakte. De gids dacht dat hij over een dier was gereden en wilde dit dus even checken. Dus mijn hart zat weer in mijn keel; hij ging de auto uit. IN HET HOL VAN DE LEEUWEN. Wij moesten bijschijnen met zaklampen om te kijken of er geen leeuwen aankwamen, maar nee, gelukkig zagen we niks. De gids kon ook niks vinden, dus we reden weer ‘vrolijk’ verder. Ook ging hij er nog een keer uit om iets te doen bij zijn voorlampen, kon allemaal. Al met al kun je je dus voorstellen dat ik erg opgelucht was toen wij om half 10 ’s avonds!!! de campsite bereikte. Toen moesten we nog onze tent opzetten (in de echte wildernis) en nog eten. Er was geen hek of iets dergelijks, dus er was ook wild overal. En tijdens het eten om 22.15 uur, kregen we nog bezoek van twee hyena’s. Wie wil dat nou niet? Het verhaal met naar de wc gaan, was hier hetzelfde als eerder deze avond. Vooral goed om je heen schijnen en niet op de grond (wat ik dus eerst deed). Ik zag gelukkig weer niks. We moesten dus naar de wc voordat we naar de tent gingen want we mochten absoluut ’s nachts de tent niet uit. En als je zou moeten plassen, dan moest het in een fles. Naja dat wilde je ook niet. Dus ik bleef ook maar rustig in mijn tent liggen. Niet wetende wat ik allemaal om me heen hoorde. Net toen Amber en ik bijna sliepen, schrokken we weer. ‘Hoorde je dat??’. ‘Wat was dat??’ Twee angsthazen bij elkaar haha. Maar we waren ook zo moe dat we snel sliepen. Het was een kort nachtje van 12 tot 6 en we gingen dus vroeg de auto in om op game drive te gaan: wild spotten. En jij wilde avontuur? Dan krijg je avontuur! En zo was het dus ook.
Serengeti heeft geweldige uitgestrekte vlaktes en het ene dier na het andere kwam ons even voorbij wandelen. Super vet! Mega veel leeuwen, leeuwinnen en welpjes gezien. Tot we op een gegeven moment (ja je raad het vast al weer…) op 3 meter (ik overdrijf zeker niet!) van de leeuwin en haar welpjes vandaan stonden. We hadden de motor van de auto uitgezet om zo te genieten van de dieren. Op het moment dat we weg wilde rijden… startte de auto niet meer. Eerder deze dag moest er ook al in het licht worden geduwd. En ik zag het al zo weer gebeuren dat dat nu ook weer moest gebeuren. Helaas was dat alleen niet mogelijk wilde je er levend vanaf komen. Daarom zei de gids dat we rustig moesten blijven en maar even moesten genieten van de leeuwen en dat we het daarna opnieuw zouden proberen. Nou niks in mij kon op dit moment ontspannen natuurlijk. Maar toen hij de auto opnieuw startte, deed hij het gelukkig. We hadden echt geluk deze dag. Misschien komt het ook wel omdat onze gids goodluck heette, haha ;). Daarna 2 minuten later reed hij nog over een hele grote steen, waardoor onze auto bijna weer uit elkaar vloog en toen het regende was het helemaal feest. Maar die details laat ik maar achter wegen want je kan wel bedenken hoe het is op een modderige weg, met deze auto.
We hebben geluncht en daarna gingen we verder met onze safari. De gids was super aardig en hij kon er ook allemaal niks aan doen dat dit het geval was met de auto, hij voelde zich er ook enorm rot over. Dus we vergaven het hem dan ook en probeerden nog meer te genieten van wat we zagen. Hij liet ons veel moois zien en ’s avonds zijn we teruggereden naar de Ngorongoro en hebben we hier op een campsite overnacht. Hier moesten we alleen niet uitkijken voor leeuwen, maar voor buffalo’s dit keer. Buffalo’s maken namelijk de meeste menselijke DODE slachtoffers. Dus weer schijnen in het rond.. maar ook weer helemaal heel in onze tent beland. Het was hier een paar graden kouder, dus een fris windje en een frisse nacht, maar toch erg goed geslapen. De volgende morgen hadden we heerlijk ontbijt en hebben we genoten van de zonsopkomst. Het was allemaal ook zo mooi!
We gingen nu de krater zelf in. Acht uur lang hebben we hier gereden en echt geweldige dingen gezien. Zoals dit al wel te merken is aan de spam op Facebook en Instagram. Sorry! Maar ik moet al het moois gewoon met jullie delen. Helaas hebben we geen neushoorn gezien, waar de gids dan ook zoveel moeite voor deed, echt lief. Maar helaas. Maar het waren dus al met al 3 top dagen. Ondanks dat we in vele angstmomenten hebben gezeten, hebben we enorm veel mooie dingen gezien en veel gelachen!
Dat was me een weekendje wel weer hoor… haha!
En ohja! Over 3 weken en 3 dagen ben ik alweer thuis: aftellen dus. De tijd vliegt!
Hello Nederland,
Niet afhaken bij deze blog, want er is van alles spannends te lezen. Mijn titel zegt al wel een beetje over hoe deze afgelopen 1,5 week is verlopen… Maar eerst even beginnen bij waar ik in mijn laatste blog was geëindigd.
Op 21 november was het bijna 30 graden en heb ik samen met Laura, Nikki, Claire en Amber een kerstfilm gekeken… gewoon om alvast in de sfeer te komen. Daarna aten we hutspot, het voelde dus wel een beetje alsof we in Nederland waren, haha. Verder heb ik ook deze week een Nederlandse kroket gehad, op het werk van Ayla & Chantal. Ohhh en deze smaakte goed!
Toen was het alweer 23 november: mijn verjaardag! 21 jaar alweer! Ik had een lief kaartje in mijn koffer, die ik dan ook vandaag mocht openmaken. Ik voelde me dus gelijk al een beetje jarig. Alhoewel het wel gek is, in een ander land, een warm land en ook nog eens met andere mensen om je heen. Normaal werken Laura en ik thuis op donderdag, maar daar hadden we niet zoveel zin in deze dag en daarom zijn we naar kantoor gegaan. Eerst hebben we even taart gehaald en toen we aan kwamen lopen werd er voor me gezongen en hingen er overal slingers. Echt super leuk! Van werken deze dag kwam niet zoveel. Het was thee drinken, een uurtje daarna koffie drinken met gebak, weer even daarna lunchen en ’s middags heb ik nog even met het thuisfront geskyped. Daar zaten ze dan hoor: papa, mama, Anouk en Tessa. Speciaal voor mij, allemaal samen gekomen en ze hadden zelfs feesthoedjes en toeters! Te grappig. De ‘werk’dag was dus ook zo voorbij. Toen ik thuis kwam gingen we alweer uiteten met z’n allen. Ik wilde het liever op deze manier vieren dan thuis, dus we gingen met 17 mensen uit huis hier naar een restaurantje in de buurt! Ik kreeg een verjaardagskroontje op, er werd voor me gezongen en het personeel bracht me zelfs nog een lekker toetje. Een erg geslaagde dag & avond dus!
De volgende dag begon het avontuur als wat ik avontuur kon noemen: de safari. Samen met Amber, Ayla en Chantal zou ik naar Serengeti National Park gaan en naar de Ngorongoro Crater. De voorbereidingen gingen helaas niet zoals gehoopt. Een dag van te voren wisten we nog steeds niet waar we aan toe waren, hoelaat we zouden gaan vertrekken en al met al dus niet zo veel. Het geld dat was betaald voor de safari was op de een of andere manier weggesluisd door de bank of iets dergelijks. Heel vaag allemaal maar we moesten in ieder geval 8.45 uur klaar staan, helaas 3 uur later dan gepland. Toen we vertrokken moesten we nog even naar de bank, denkende dat dit wel snel geregeld zou zijn. Maar helaas…dat was niet het geval. Om 9 uur stonden we nog bij de bank, om 11 uur nog steeds. Toen we wegreden moest er nog getankt worden en zei de gids/chauffeur ook opeens dat er iets mis was met zijn voorbanden. Dus deze moesten ook nog even vervangen worden. Wat eerst dus was aangegeven als om 6 uur vertrekken, werd nu 12 uur. Zoals al bijna geraden kan worden: halve safari dag dus voorbij, ook omdat Serengeti National Park wel zeker 6 uur rijden is. Maar we reden dus weg vanaf het tankstation, met het idee dat alles weer goed was aan de auto. Helaas was dat niet het geval. Toen we 60? Of zelfs minder reden? Ging het helemaal mis. Het stuur trilde, de spiegels trilden, wij trilden, kortom alles. We schrokken ons dood en hadden het gevoel dat de wielen eraf vlogen. En als hij de macht over het stuur was verloren, dan lagen we aan de andere kant van de weg. Maar gelukkig was dat niet zo. We baalden echt heel erg want we hebben toen gedacht: breng ons maar weer terug naar huis, de ochtend had al zoveel tegenslagen en we zagen het ook niet echt meer zitten op een gegeven moment met deze auto. We stopten bij elk tankstation/garage die we tegenkwamen en keken daar of de auto gemaakt kon worden. Dit was helaas niet het geval. Maar we reden vrolijk door…
We reden door de Ngorongoro heen, op weg naar Serengeti. De Ngorongoro is een conservation area, wat betekent dat wild en mensen hier samen in hetzelfde gebied leven. Dit is dan ook het verschil met een nationaal park, zoals Serengeti (waar alleen maar dieren zijn). #feitjevandedag. Omdat mens en dier hier dus ook door elkaar heen leefde, was dit erg mooi om te zien. Maasai dorpjes, gevolgd door kuddes zebra’s, gnoes en giraffen. Dit maakte de dag allemaal weer een beetje goed! Zodra we de gate van de Ngorongoro binnen reden, zagen we namelijk al een olifant binnen 5 minuten. En dan was de andere olifant die ik eerder zag reusachtig… maar deze. Die slagtanden waren echt mega.. ik vergat ook gelijk alles van de ochtend. Ook reed de hobbelige zandweg wel oke met de auto, want nu kon de auto niet uit balans gehaald worden. Dus we reden daar en zagen het ene mooie, na het andere mooie voorbij komen. Bergen en prachtig landschap, met een paar hutjes, maar dus ook veel wild. De eerste zebra was zo bijzonder om te zien. Ik werd gewoon uitgelachen door de gids dat ik wilde stoppen voor een foto! Achteraf gezien kwamen we er miljoenen tegen, maar de eerste was toch echt speciaal.
Toen rond half 5 kwamen we aan bij een rivier. De gids zei opeens: ‘oh oh, we have a problem’. En we dachten gelijk: ‘ahhh nee…niet weer’. De brug van de rivier was namelijk overstroomd. De hele brug was niet eens meer te zien haha. We moesten dus ‘even’ wachten tot het water van de rivier zou weglopen. En ‘even’ is een heel breed begrip hier in Afrika. We waren de eerste die aankwamen bij de rivier, maar een voor een volgde er steeds meer auto’s achter ons in de rij. Alle gidsen waren samen met stokken in het water aan het kijken naar hoe diep het was, maar veel meer gebeurde er ook eigenlijk niet. Iedere safariauto had namelijk gasten bij zich, dus zij konden ook niet proberen de overkant te halen in verband met de veiligheid. Gelukkig wilde een lokaal iemand het na twee uur proberen. Hij was namelijk wel alleen. Gelukkig dat het goed ging. Dus hup --> nu moesten wij ook maar meteen! Ramen open, voor als we zouden vallen en er dan nog uit konden, nog een keer zeggen tegen elkaar dat het leuk was elkaar gekend te hebben…en voor ik het wist waren we de brug over. Gelukkig maar. Mijn hart had al een paar keer deze dag laten merken dat die er zeker nog zat.
Maar het ene probleem was nog maar net verholpen, of het andere begon alweer. Het zou namelijk een halfuur daarna donker worden en we moesten nog 4 uur rijden. En zoals ik al vaker heb gezegd; beter vermijdt je het rijden in het donker want als het donker is, is het ook echt pikkedonker. Dus het werd ook een night game drive. We zagen de zon ondergaan en om 19.30 uur waren we bij de gate van Serengeti National Park. Alles ging gelukkig goed in de tussentijd. Overdag hebben we veel ‘bushpies’ gedaan, naast de auto. Maar hier konden we naar een echte wc. Het enige was dat we voorzichtig moesten zijn, goed om ons heen moesten kijken, bij elkaar moesten blijven en vooral: goed om je heen moest schijnen om te kijken of je geen leeuwen of andere beesten zag. Ach, kleinigheidje toch? Half rennend, hebben we het weer gered.
We reden nog maar net het park in en we kregen al fijne informatie: ‘we zijn op dit moment in het hol/thuis van de leeuwen’. Ah oke….wat dus super gaaf klinkt, was het al snel niet meer. De hyena’s liepen naast de auto, de zebra’s en gnoes staken allemaal over. Gaaf om te zien, totdat de (steeds meer rammelende) auto, opeens een piepend, krakend en kapotachtig geluid maakte. De gids dacht dat hij over een dier was gereden en wilde dit dus even checken. Dus mijn hart zat weer in mijn keel; hij ging de auto uit. IN HET HOL VAN DE LEEUWEN. Wij moesten bijschijnen met zaklampen om te kijken of er geen leeuwen aankwamen, maar nee, gelukkig zagen we niks. De gids kon ook niks vinden, dus we reden weer ‘vrolijk’ verder. Ook ging hij er nog een keer uit om iets te doen bij zijn voorlampen, kon allemaal. Al met al kun je je dus voorstellen dat ik erg opgelucht was toen wij om half 10 ’s avonds!!! de campsite bereikte. Toen moesten we nog onze tent opzetten (in de echte wildernis) en nog eten. Er was geen hek of iets dergelijks, dus er was ook wild overal. En tijdens het eten om 22.15 uur, kregen we nog bezoek van twee hyena’s. Wie wil dat nou niet? Het verhaal met naar de wc gaan, was hier hetzelfde als eerder deze avond. Vooral goed om je heen schijnen en niet op de grond (wat ik dus eerst deed). Ik zag gelukkig weer niks. We moesten dus naar de wc voordat we naar de tent gingen want we mochten absoluut ’s nachts de tent niet uit. En als je zou moeten plassen, dan moest het in een fles. Naja dat wilde je ook niet. Dus ik bleef ook maar rustig in mijn tent liggen. Niet wetende wat ik allemaal om me heen hoorde. Net toen Amber en ik bijna sliepen, schrokken we weer. ‘Hoorde je dat??’. ‘Wat was dat??’ Twee angsthazen bij elkaar haha. Maar we waren ook zo moe dat we snel sliepen. Het was een kort nachtje van 12 tot 6 en we gingen dus vroeg de auto in om op game drive te gaan: wild spotten. En jij wilde avontuur? Dan krijg je avontuur! En zo was het dus ook.
Serengeti heeft geweldige uitgestrekte vlaktes en het ene dier na het andere kwam ons even voorbij wandelen. Super vet! Mega veel leeuwen, leeuwinnen en welpjes gezien. Tot we op een gegeven moment (ja je raad het vast al weer…) op 3 meter (ik overdrijf zeker niet!) van de leeuwin en haar welpjes vandaan stonden. We hadden de motor van de auto uitgezet om zo te genieten van de dieren. Op het moment dat we weg wilde rijden… startte de auto niet meer. Eerder deze dag moest er ook al in het licht worden geduwd. En ik zag het al zo weer gebeuren dat dat nu ook weer moest gebeuren. Helaas was dat alleen niet mogelijk wilde je er levend vanaf komen. Daarom zei de gids dat we rustig moesten blijven en maar even moesten genieten van de leeuwen en dat we het daarna opnieuw zouden proberen. Nou niks in mij kon op dit moment ontspannen natuurlijk. Maar toen hij de auto opnieuw startte, deed hij het gelukkig. We hadden echt geluk deze dag. Misschien komt het ook wel omdat onze gids goodluck heette, haha ;). Daarna 2 minuten later reed hij nog over een hele grote steen, waardoor onze auto bijna weer uit elkaar vloog en toen het regende was het helemaal feest. Maar die details laat ik maar achter wegen want je kan wel bedenken hoe het is op een modderige weg, met deze auto.
We hebben geluncht en daarna gingen we verder met onze safari. De gids was super aardig en hij kon er ook allemaal niks aan doen dat dit het geval was met de auto, hij voelde zich er ook enorm rot over. Dus we vergaven het hem dan ook en probeerden nog meer te genieten van wat we zagen. Hij liet ons veel moois zien en ’s avonds zijn we teruggereden naar de Ngorongoro en hebben we hier op een campsite overnacht. Hier moesten we alleen niet uitkijken voor leeuwen, maar voor buffalo’s dit keer. Buffalo’s maken namelijk de meeste menselijke DODE slachtoffers. Dus weer schijnen in het rond.. maar ook weer helemaal heel in onze tent beland. Het was hier een paar graden kouder, dus een fris windje en een frisse nacht, maar toch erg goed geslapen. De volgende morgen hadden we heerlijk ontbijt en hebben we genoten van de zonsopkomst. Het was allemaal ook zo mooi!
We gingen nu de krater zelf in. Acht uur lang hebben we hier gereden en echt geweldige dingen gezien. Zoals dit al wel te merken is aan de spam op Facebook en Instagram. Sorry! Maar ik moet al het moois gewoon met jullie delen. Helaas hebben we geen neushoorn gezien, waar de gids dan ook zoveel moeite voor deed, echt lief. Maar helaas. Maar het waren dus al met al 3 top dagen. Ondanks dat we in vele angstmomenten hebben gezeten, hebben we enorm veel mooie dingen gezien en veel gelachen!
Dat was me een weekendje wel weer hoor… haha!
En ohja! Over 3 weken en 3 dagen ben ik alweer thuis: aftellen dus. De tijd vliegt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
